رؤیا

چه شیرین است طعمِ با تو بودن

سرودِ عشق در وصفت سرودن

چه شیرین است در دشتِ نگاهت

بسانِ  لاله ای  گلرنگ  بودن

دلم خواهد که در هر لحظه از عمر

صنم آسا در آغوشت غنودن

وَزان لبهایِ گرمِ آتش افروز

دمادم مخملِ بوسه ربودن

زِ محرابِ دو ابرویِ کمانت

قنوتِ عشقِ پاکت را ستودن

دلم خواهد چو سایه در رهِ عشق

پیِ خورشیدِ مهرَت ره نمودن

برایِ رامش و آسایشِ خویش

درونِ سینه ات خوش جانمودن 

(این شعرو چند سال قبل نوشتم، مثل چندتا از شعرای قبلیم، البته اگه بشه گفت شعر!!    برای همینه که زبان امروزی نداره!! پوزش منو بپذیرید)