دوستي

چه شد مرا كه در پي دوست ديوانه وار مي گردم

ولي نيافتم او را انگار كه بست درهاي رخش را به روي من

و او را يافتم در كوله باري از تنهايي ....

انگار كه سنگهاي تنهايي در پشتش سنگيني كرده بود

ديمدمش غمگين و تنها.....

ولي اميد را يافتم در چشمان او

رخ نماياندم براي او....

او تبسم نمود و دلش لرزيد و آغوشش را گشود

و خودم را در حال در بر گرفتن او ديدم

ولي چه سود ، چه سود كه زود از خواب بيدار شدم ....

و از او شرمنده شدم كه نيافتم او را مگر در خواب

خودم را گفتم كه...

دوستي را بايد در خواب ديد و بس

ولي تعبير آن واقعي است.........

خوابهاي ما بسان ابر در گذرند

حيف كه اين آمد و آن برفت

........