گریز

وه چه سودای محالی که ز عشقت بگریزم
چه طمع بود و نبودت،نتوان از تو گریزم

جلوه حسن تو ما را به فسون نقش الم زد
دگرم تاب نمانده به عبث با تو ستیزم

نبدم تاب تحمل،نه به وصلت نه به هجرت
که به جز ناله و حرمان،نشد از وصل تو بیزم

چه ازین سوز و گدازم، ز تو و عشق تو ما را
که جز این ناله سوزان، به جگر زخمه نریزم

به تو دل دادن و بردن، نبرد حال خرابم
چه کنم جز نم اشکی، نتوان بر تو بریزم

برو ای یار ستمگر، دلم از بند رها کن
نبرم غیر ملالت ، چه دهی وعده تیزم..


علی نیاکوئی لنگرودی