آخرین حضور

تو بالیدی ،

در زیر ریشه های سنگی

و ساقه های تردِ بلوغت ،

آفتی شد ،

بر تن رویینه ی باورها.

آنگاه ،

در نبردی سخت فرساینده،

و فتح الفتوحی سخت جانکاه،

درهم شکست

 قلب عاصی فریادت را،

شبیخونِ سکوت ؛

و بر خاک افکند،

خوشه هایِ درفشِ جوانت را،

بیرقِ پیرِ صلحی سرد.

آرام آرام،

حاشیه هایِ مرموزِ زندگی ،

خاموش و بی صدا،

جویدند ،

وسعتِ رنگیِ روزهایت را

تا در غروبی غمناک،

خیابانهایِ به خواب رفته ،

با برگه هایی محزون

و طرحی از گلبرگ های پژمرده و بی رنگ ،

آخرین حضورت را،

به خاطره ی فصلهای مرده بسپارند.