فریده... !!

میان دو لحظه تهی در آمدورفتم

انگار دری به سردی خاک باز کردم:

گورستانی به زندگی ام تابید.

بازی های کودکانه ام،

روی سنگ های سیاه پاشیدند و پر لوش شدند.

سنگ ها را می شنوم: تا نهایت غم است.

کنار این قبر ها ، انتظار چه بیهوده است.

فریده روی مرمری روییده بود.

فریده ، شبه تاریک من.

به آفتاب آلوده ام ، تاریکم کن

تاریک تاریک ، شب اندامت را در من ریز.

دستم را بگیر ، راه زندگی ام در تو خاموش می شود.

راهی نیست ، جز سفری به تاریکی.

صدای این کاروان را می شنوی ، با مشتی کابوس همسفر شده ام.

راه در شب آغاز شد و به آفتاب رسید.

و اکنون در گذر از تاریکی است.

قافله از رودی کم عمق گذشت.

سحرگاه ، روی موج های کوچک رود ریخت.

چهره من در آب به مرگ خندید.

فریده... ، فریده...!!!

در تصویر های کدر ، قبر ها نفس می کشند.

و لبخند تو فریده به خاک می ریزد و

انگشتت جایی را نشان می دهد: ... زندگی !

زندگی تاب می خورد.

گل های اقاقیا در لالایی تو می شکفد.

زندگی در شاخه هاست.

کنار مشتی خاک ، در دور دست خودم ،

تنها ، نشسته ام.

و برگ ها روی احساسم به تو می رقصند .