پیله ی پروانه

گر مستی و دیوانه ، یا عاقل و فرزانه

گر پادشه دهری ، یا نیست بَرَت خانه

عمرت به زوال آید ، آن جان به لبت آید

هنگامه ی کوچَت شد ، باید روی از خانه

هر روز جفا کردی بر خلق خدا شاید

تاوان بدهی هر دم ، یک جرعه به پیمانه

گر حضرت عزرائیل آمد به سراغ تو

تسلیم شوی باید ، دیگر نزنی چانه

مغرور شدی روزی ، در عهد شباب ای دوست

اینک شده ماوایت این گوشه ی ویرانه

ای وای کجا باشد این جای نمور و تنگ

این گور از آن توست هم خانه و کاشانه

اموال و زن و فرزند ، هم دوست و هم دشمن

از یاد روند اینجا  ، اینجا همه بیگانه

از خواب  گران برخیز ، آزاد  نما روحت  

جِسمَت به زمین ماند ، چون پیله ز پروانه

احسان اگرت روزی زین خانه سفر کردی

منزل به مبارک باد ای عاشق دیوانه

می دونم  شاید این شعر کمی ثقیل باشه شاید طول ابیاتش مساوی نباشه . شاید کلمات باهم یه قول معرف مَچ نباشن و شاید اصلاً بهش نشه گفت شعر   اما کاری نمی شه کرد   سروده شده

اما آزادی هر نظری داری بگی  نقدش کنی . اصلاً ازش یه  چاپ بگیر و پاره اش کن

دوستدار همه ی شما رضا حمیدی راد ( احسان )