مجال بودن

1

وقتی

فقط عشق مي تواند به داد ماه برسد

 راويان خیال

تنها به آسمان چشم دوخته اند

دستها

بالا می روند

نگاه ها

خشک

و آوازها 

منجمد

میان زمهریر بی فردا

رنگ می بازند

2

صداهای موهوم بر لبان آدم

مرعوب بلاهت حوا

و فصل بی رنگ سالوس

نقش قابیل

زمین را به خواب می برد

3

تا نفس باران

و همراهی آویشن

بر فراز همه زلال های شاخه های رنگین کمان

نام ماه را

به رود می سپارم

برای لالایی درد

4

اسير می شویم

میان قالب ها

تكرارها

لگدکوب می شود

رویا

میان ناگزیرها

نیایش می کنیم

شب را

تا هما بنشیند

بر سر معیادگاه چشمان

نداشته

زمان

را قرباني مي كنيم

و

در پس سالها گم مي شويم