خار مغیلان

از سر کوی تو با دیده ی گریان گذرم

در رهت جان بفشانم من از این جان گذرم

همه شب تا به سحر اشک چو باران ریزم

از در میکده تا کوی تو نالان گذرم

مست از میکده بیرون شوم و نعره زنان

در هواخواهی تو از در زندان گذرم

منِ دلداده به رویت ، نگرانم که مباد

شبی از کوی تو همچون نم باران گذرم

همچو مجنونم و صحرا شده منزل گه من

پا برهنه ز سرِ خار مغیلان گذرم

چونکه خواهم به کف آرم دل شیدای تورا

یک تنه از وسط گله ی شیران گذرم

می خورد عمر مرا کهنه دل آزاری تو

خسته از جور توام از ره پیران گذرم

عاقبت سوختیم ، ساخته ام با غم تو

از چه روییست که من از دل یاران گذرم

باده نوشیدم و از عقل برون گشتم و باز

از در میکده تا کوی تو گریان گذرم

اگر احسان شده از جور تو آواره ی  دشت

از برای دل ( رویا ) ز سر جان گذرم