این غمنامه را کسی نخواند

این غم نامه را کسی نخواند

امشب...؛

یاد آخرین، نگاه زردت را ...؛

از چشمان شبگردم ...؛

بدون درد ...؛

برداشتم !

هر روز، سردي حرفهایت ؛

روی صورتم ...؛

یخ می بست، ترک میخورد ؛

و در بلوغی زود رس ...؛

چروکها...؛

شکسته می شدند !

اما، هنوز ...؛

سکوتِ روی لبهایم ؛

درد میکند ؛

زمستان رفت و ...؛

سرما را برد؛

اما...؛

سوز و سردي نبودنت را...؛

هرگز...؛

نخواهد برد ؛

جای پای رفتن ات ...؛

چون کوهي از یخ ...؛

ایستاده ...؛

بر خاک تفتیده ام ؛

و من ...؛

صندوقچۀ سیاه خاطراتم را ...؛

با یاقوت سرخ و ضربان دارش ...؛

در پشت میله هایی که... ندانستی ...!

زنجیر کردم ؛

و تو...؛

روی قفل سنگی آن...؛

حک کردی...؛

 "این غمنامه را کسی نخواند" !

چه آرامشی دارد ؛

خوابیدن و خواب دیدن ...؛

در ساحل سردِ...؛

کفشهای خاک آلوده ات ؛

در این داغستان سوزان ؛

و اما...؛

نه دیگر این خاک ...؛

و نه حتی آن کفشها...؛

به گرد پاهایت...؛

نخواهند رسید!

و من...؛

اینجا... و تنها برای آخرین بار...؛

دعا کردم !

خواستم ات، تا که بازم آیی...؛

در خواب خود خواسته ام !

و تو...؛

شاید اين بار...؛

بمانی، در انتظار...؛

و یا شاید ؛

در ابدیت، مهمانم شوی!

و این، پایانم بود؛

پایان من، پایان چشمهای بازم...؛

پایان بیداریم؛

اما ... نه پایان انتظارم؛

و ای کاش،... هر گز؛

نیایی!

تا همیشه...؛

انتظارت زیباست!

***

وبسایت "حس تو"