تا کی

این همه ناله و هجران و بریدن تا کی

غم نادیدن یاران و شنیدن تا کی

آسمانت که نظر بر دل ما نیست در آن

خیره در آن شدن و روی ، ندیدن تا کی

هر کجا می نگرم هست نظرگاه تو لیک

روی زیبای تو را باز ، ندیدن تا کی

جمعی در حسرت روی تو ز دنیا رفتند

آرزوها همه در گور ، رسیدن تا کی

حسی از دور مرا می کشدم با تقدیر

گل بوسه زلبان تو ، نچیدن تا کی

آن سکوتی که به افلاک تو پیوند شده

ترس بر این تن من گشته ، خمیدن تا کی

کور شد چشم زبس بر فلکت خیره شدم

سینه صد چاک شده ، جامه دریدن تا کی

روز و شب کاشته ام بذر فراوان به امید

صبر وطاقت به سر آمد ، نچیدن تا کی

با تو گفتاردلم حرف فراوان دارد

زار و درمانده زبانم ، به گزیدن تا کی