بنام خدا
زخم زبان (۲)
میازار کس را ، به نیشِ زبان !
زِ فکرِ پلید و ، کج اندیشِِ خود
به "زخمِ زبانت" ، مَرَنجان کسی !
مَران از بَرَت ، مردم و خویش خود
نَچرخان زبان را ، بر طعن و سب !
به تندی و پرخاش، زان نیش خود
روان را چو مَزرع ، مَبَر زیرِ شخم !
به تیزِ کلامت ! ، چون خیش خود
وَ گَر نَه ، چو دامن زَنی آتشی !
که سوزانی از بیخ و بُن، ریشِ خود
نداری دگر ، " عزّتی " نزدِ کس !
نَه ارباب و نوکر ، نه درویشَ خود
نَمانَد دِگَر ، " آبِروئی " تو را !...
نداری رهی ، از پس و پیشِ خود
دریغا ! ، دِهی اِعتبارَت زِ کف !
کزین وِجهه قَدرِ، کم و بیش خود
مُقَیَّد به دین و ، به آئینِ باش !
بِدار اندکی ، حرمتِ کیشِ خود
سخن را نما خوش ، به پندِ "نژاد"
کزان فطرتِ و نیک، اندیشِِ خود
( نژاد - اردیبهشت ۱۴۰۴ )
.....................................
بنام خدا
زخم زبان (۱)
"زبان تلخی" به من گفتا،
چه بادا عذرِ تشویشت ؟
بگفتم با تاسف زان
زبانِ تلخِ تحریشت !
بیازاری کز آن خَلقی !
زِ افکارِ کج اندیشَت !
روان آدمی را شخم!
سخن تیغ و زبان خیشت
تو را "زخم زبان" مسلک
جفا سرلوحه ی کیشَت
به طعنه چون بچرخانی
زبانِ همچنان " نیشت "
زَنی بر آتشی دامن !
که سوزانَد زِ بُن "ریشت"
بِرنجانی ز خود ، مردم !
برانی از بَرِ خویشت
ندارد کس تو را عزّت
نه ارباب و نه درویشت
نمانَد " آبِرو " بَهرَت !
نَه زان، راهِ پس و پیشت
رَوَد از کف تو را وِجهِه
همین قَدرِ کم و بیشَت
زبان را نیک گردان زان
سرشتِ "خیر اندیشت"
( نژاد - فروردین ۱۴۰۴ )
آموزنده و زیباست