شنبه ۲۹ دی
اشعار دفتر شعرِ آیینه ی سیرَت شاعر ابراهیم جلالی نژاد (نژاد)
|
|
|
|
شب طولانی و سردی که دارد_نشانِ جشنی از اقوام پیشین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سگِ "دست آموزِ" شیطانِ بزرگ_کافرِ صهیون، دَدِ همسانِ گرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا! هیچ چشمی کور نباشه_همی بینا، لیکن " شور" نباشه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بارِ دگر در دلِ فصلِ بهار_سبز شده شالی به هر کشتزار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درختان و ردای پرنیانی!...خوشا آن که شمیم ِ مهربانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
"پدر" در بینِ ما دُرِّ گران بود_غم و رنجَش ولی، از ما نهان بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیالِ واهی از خود, دُور گردان_وگر نه, در لَجَن اُفتی و مُرداب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پائیزِ دل انگیز، همی رفته خرامان_آن دفترِ الوانِ خزان، آمده پایان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(رسم یلدا)
شب یلدا و رسمِ خوب و شیرین_به هرمحفل بساطِ خوانِ رنگین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بامن چو یارِ مهربان، گوئی سخنها_با "خوش بیانی" و متین و شاعرانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه جهانی،پر زفتنه و کین است_زیر یوغ و، سلطه شیاطین است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درود ای ادیبانِ ایران زمین_سفیرانِ فرهنگِ ناب و وَزین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بماندم درعجب از خلقت تو_چرا کوتاه باشد عُمرَت ای گل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیدم که یکی به چهره ی آراسته_ همواره به شکل ظاهرش می نازید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بُلَنـدایِ شبـی در قلبِ تاریخ - بنا بِنهاده رسمِ خوب و شیرین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا پایِ جان از بَهرِ استقـلالِ کشور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فکر خدمت بود در راه خدا - هستی اش بنمود بهر آن فدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بصیرت بَسـی در مَـرامِ شهید - سعـادت گوارای ِ کـامِ شهید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای یادگارِ مادر، خواهرِ نازنینم - نیمه ی جان وتنم، غمِ تو را نبینم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردانِ خدا دلاورانه - با عشقِ به حق چه خالصانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هموطن هَمـرَهِ من بَهرِ بقایِ وطن است - سَر وجانم به فدایِ وطن وهموطن است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کسبِ آزادی و استقلالِ میهن - مدیونِ خون هایِ جوانانِ دیاریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای شهیدانِ به خون غلطان، زِجورِ ملحدان - گشته رنگین چهره ی میهن زِخونِ پاکِتان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به خاکِ پاکِ میهن و، درفشِ جاودانه اش - به پرچمِ سه رنگ خود، بسی کنیـم افتخار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پارسی، سـرآمدِ زبانِ دنیاست _ فرهنگ و زبانِ پارسی بی همتاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آید از هر سو ، نوایِ بلبلانِ نغمه خوان _ دشت و صحرا پُر شده از عطر گلهایِ جوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صفای زندگی، تاجِ سرِ من _ توئی دلسوز و یار و یاوَرِ من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زِکیشِ خودفراموشان بُرون آی _ خدایِ خود مکن هرگز فراموش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(مادر) محبت از وجودِ تو عیان گشت - ثناگویت خدای مهربان گشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می درخشد در شب طولانی اش نور امید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای پرستـار نمونه ، آسمانی خواهرَم __
عاشق خدمت همی سرشارِ احسان و کَرَم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیوسته جان برکف به راهِ مهر و ایثار
پاک و صبور و مهربان باشد پرستار
روحِ زلالِ عاطفه ، عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خطّه ای سرسبز و زیبا در جهان
وصف آن هرگز نگنجد در بیان
دشت ودامانش همیشه پُر ز گل
گلشن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
- دلیرانِ وطن
- در عرصه ی کُشتی
-
|
|
|
|
|
لیلا گماری ( مأنوس شده با قلم)
محمد شریف صادقی
بانام ویاد خدا 
ابراهیم هداوند
کوچک
محمد اکرمی (خسرو) 
مریم کاسیانی 
