کاش

کاش،کنارم بودی حالا که درد تنم را فرا گرفته است و تمامم یک صدا تو را فریاد می زند
کاش بودی تا در این روزهای ظلمانی در نور نگاهت غرق میشدم
کاش تو را می داشتم تا در میان آغوش گرمت به خوابی ابدی فرو بروم
کاش گلبرگ لبانت از آن من بود تا شیرینی اش را به کامم فرو میریختی و مرا از این زهر هلاکت می رهاندی
کاش در تاریخ تکرار میشدی شاید در نبودنت تکرارهایت از آن من میشد
لحظه های بی تو با درد میگذرد نگاهت در من جا مانده و از درونم شعله میکشد
مگر عمق نگاهت چقدر بود که این اتش تمامی ندارد