غمگین

به تنهایی غرق دردم زخمِها دیده ام من  
کنار مردمم، در غربتِ خود مانده‌ام من 
زمین گرم شد، بهاران آمد و گل‌ها بشکفت  
دلِ سردِ بی‌روحِ در یخ بندانها مانده ام من 
دانم زمین از آنِ من، این وطن مأوایِ من  
درنگاهِ چشم‌ها محرِم گنه کار مانده ام  من  
من نپنداشتم که اینجا بهشتی ساخت اند 
که مظلوم‌ترین نقشِ جامعه، مادر بوده ام من  
بسی رنج کشیدم، لیک هیچ چشمی ندید  
تنهایی می‌بَرم بارِ شکسته استخوان‌ام من  
هزار چشمِ اجانب، از هم‌وطن نامرد دیدم  
تکمربشکستم اما پا بر جا مانده‌ام من  
ندید تلخیِ روزگارچکرد با زنِ تنها و غمین  
که اگر لغزیدگرفتارِ فنا چون جنم گشته ام  من  
به ذلت زندگی کردن، به دور چرخ  نیکان
از خداجویان ستم دیدم،همان زخمِ بلاهمه ام من  
خدایا! با زبان‌ها کاری نداری، آه از درد  
که دلها بس سوزاندند از بی‌گناهِان آم من  
چه بی‌رحمانه شمشیر کشیدند، غم‌هایِ دنیا  
بی‌پروا شکستند در جوانی بنیادِ ادمها  
بی‌تاب و مشتاق، سر زلفِ سخن را می‌زنم شانه  
چون بردین زلفِ مشکین، بر شانه‌ی افتاده‌ام من
ای دل این هنر از دست مده، غمْ خانه‌ی توست  
ازبهارِ آرزو بگذرکه شایدز شعرِ هم جامانده ام من 
بگذر، مقصدِ هر دو گرو، یکی بود منزل  
گرچه برده‌اند حق، حق‌خواه  آنجا ام من  
می‌برم از روزگارِ تلخ، بسی نامه به مقصد  
که قاضی قضاوت می کند، تمامِ گقته ام من