غزل موج نو

روی احساس لطیفم واژه ء اصلا گذاشت
بر عبور از فکر دیروزم چقدر امّا گذاشت

خواب زنبق های پژمرده مرا آزرده ساخت
در سکوت یک شب ابری دلش را وا گذاشت


تن نمی دادم که با بغضی که بسته راه دل
مرگ‌خاموش غزل را پای نیماها گذاشت

عشق ِجاری در هوای خاطرم شد موج نو
دل به دریا می زدم اما مرا تنها گذاشت

در غزل باران چشمانت ببین رنگین کمان
بوسه های آتشین  در پنجه افرا گذاشت

در زلال رنگ شعرم ذوق رنگین غزل
در  ردیف کاج های سبز شعرم جا گذاشت

با "فریبا" قصه ء شاه پریان خواندنی ست
درهزار و یک شبم هی روی قلبم پا گذشت