مهجوران

گفتم ای زاده نرگس باز نمادیده خندان ز ما
زچه پوشیدی چهره زیبا به گلستان ز ما
به امید وصل همه تلخی رسیدم به جان
تو ببستی چشم رقیب  همه پنهان ز ما
ترسم که بمیرم روی ماه تو نبینم 
قبل زمرگ برسان تاب گیسوی مستان ز ما
ماه تو دیدم لب باد سحر نشسته بال سپر 
بس نشستم.قرص افتاب چهره نگردان ز ما
ماه خورشید کلاه چشمه ی آب  بقا
خنده زند گل بنشان نشان همه پنهان ز ما
ماه فردوس برین جمع مهجور ببین
پرده نشین بقا باز نما غنچه نسرین ز ما
اگر از دیده رود اشک چو سیل درعجبم
انتظارم همه صبر بیاای همه سامان ز ما
ای بوی تو آرام جان این دل مسکین نگار
شیرین بودم زندگی گر دل کنی جوان ز ما
سوره یاسین طلبم عهد تو بنددادبم
بیش از این تشنه ابم باده نگردان ز ما
باده بدیدم زان لب مرغ سپیدم دم صبح
صبح ز نور تو بگفت وصل نگردان ز ما
طوبی چو دید آن خواب کردی نماز زآن آب
رفتی تو  زان مکان همراه تو جان ز ما