...سمبوسه...

به نام خدای عشق

                 ...سمبوسه...

نفسی مانده به صبح لب من تا بوسه
برسان از لب گلدسته ی زیبا بوسه !

دو ورق از کدوئین لبت آرامش بخش
تب بی تاب مرا ریخت به دریا بوسه

به لبم از رگ گردن شده نزدیکترین
محو در خویش نمودست خدا را بوسه

کاش لبهای کویری که پر از بی آبی است
غرق می گشت در این بحر سراپا بوسه

خواب کابوس مرا باز پریشان تر کن
یا تو را می طلبم یا لب تو یا بوسه

مست و معتاد نگاه نمکینت گشتم
چه بلایی سرم آورده خدایا بوسه!

رویش غنچه ی گل بر لب باورهایم
عشق می خوانَد از این شعر نمیرا بوسه

مثل چسبیدن سمبوسه ی تندی به تنم

نفس  ِتازه ای داده به نی  ِ نا بوسه

مُرده ات بودم و از زندگی ام بی بهره

مُرده را زندگی آموخته ای با بوسه

           علی نظری سرمازه