وعده ی او

وعده ی او
مثل روزنه های کوچکی
در سقف فاصلاب بود
که گاهی نور کوچکی می  تابید
اما اگر راه بود
به جان می خریدم
شب باز به بهانه ای
دیوار این تکیه را چراغانی کرده بودند
و نور از بالای دیوار
به خانه های  اطراف می رسید
علی که کر مادرزاد بود
با کشیدن چادر مادرش
اورا از افتادن به چاله ها نجات می داد
خانه های این کوچه تا مسجد
همگی کور بودند
جلسه چندم باز سر ایمان بود:
ساده زیستی خوب  است
ظواهر جای خود دارد
مهم این است
که ظاهر و باطن را یکسان  زیبا کنیم..
علی و مادرش
هر چه نگاه می کردند
حرف ها درست بود
چون هم بیرون چراغانی بود
هم این داخل با لوسترهای بزرگ و پر نوز زیبا..
ناگهان مادر علی
یاد درس هایی با علی افتاد 
چون هر روز
 بخاطر معلولیت با او کار می‌کرد
 کم نیاورد

هنر یعنی افزودن..  : 
پس چرا این کوچه ها تا این حد بی بهره از هنرند
زیبایی یعنی برداشتن زشتی و اضافی ها..  :
این همه دیوار کج در حال سقوط
و نخاله حاصل از تخریب و بخیه اسفالت 
در این کوچه هاست
عقل برای دانستن..
ایمان برای جهت دادن..
با کمی تعقل در این کوچه ها و شهر آنقدر
ایرادها در ذهنش ظهور کرد 
که به جهت ایمانش در این جلسه شک کرد!
برنتابید
بلند شد
سخنران
سخنرانی را به سمتی از اثبات و
زیبایی برده بود
و حضار دهانشان
به ان تعقل و ایمانی که داشتند
شیرین می شد....

اما من باز
سر حرفم هستم:
وعده ی او
مثل صدای اب رودخانه بود
که از لوله های فاضلاب خانه ها
به فاضلاب می ریخت
اگر راه بود
به جان می خریدم

م حسنی