بک شب بیامد خواب من

یک دم بیامد خواب من وانگه برفت شتاب من
شمع دلم بود این نگار محفل صبح محراب من
باران رد آسایی تو بزم به لب بوستانی تو
و آی زهره پنهان شب در پشت ابر مهتاب من
گفتم پریشان گیسو بود درتا ب ابرو بی دو بود
یارب نظر کن حال من ای صانع بر ثواب من
بخشنده ای سرو روان همچون درخت پرتوان
یکبرگ بیفزون شاخه را یا جره‌ای دریاب من
مسکین چه داند این جمال شاهیت نگنجد در خیال
ای شاه جان اندیشه کن تقدیر نو در خواب من
هرجا که دیده می‌رود جان را قلندر می‌برد
هزار نگین بر آسمان دریای جوش شراب من
در هرگلی بو بده‌ای چون نرگسان در کوزه‌ای
هر خم ابروت بشکست شیشه مشکاب من
خیز و از این پرده برون سیر و کن حال درون
شیرینیت همچون شکر مینا نما گلاب من
شعله به شهر غزل زد آن شاعر پوستین تن
سخنوری اهل ادب می‌خواند ارباب من
زدم فالی به خواجه ز محراب شبش دادم
 حواله
بگفتا عشق سلطان تنور است داغ در تب من
بگفتم ز طو بی هم سخن گو آهسته در غم
بگفتا گوهری می‌جوید ان جان عناب من