پایان شکوه

ای عریان شده از شکست
نامت عزیمت از خود گریخته ای ست
در انفساخ چشمان آفتاب
ای عریان شده از تقدیر
نامت تقریر کهنه ی رنجی ست
در ندامتگاه بی پاسخ ها
نامت، موج در آتش فرو رفته ی فانوس ها ست
نامت قومی بی پاسخ
در گذرگاه التفات سرکش مردی ست
بی لحظه در شیوه تردید است

سلام و عرض ارادت استاد آزادبخت گرامی
سپیدی بسیار درخشان و زیباست
کاش می شد از قلم زرینتان سرودن شعر سپید را آموخت