پاستیل

اگر این روزهای سیاه را
روز تصور کنم
"غصه نخور"
جمله ای پر تکرار
امّا کاملاً بی فایده بود
به طرز عجیبی
وزنِم بالا رفته است
یک گورِ دسته جمعی هستم
و هر موریانه غمباد گرفته
آنقدر از جنازه هایی خورده
که در من زندگی می کنند؛
شبیه جنگِ خودم با خودم،
کشته های زیادی
روی دستم مانده است
باید زودتر به خودم برگردم
خودم
چه واژه ی تنهایی
گاهی درونِ خودم
میانِ این همه خودم
گم می شوم
تا سر مزار خودم
خودم را دوباره می بینم
قبلاً مرگ
طعمِ پاستیل داشت
مثل همان چکامه ی ساده:
"می میرم برات"
حالا بعد از تو
مُردن یا رفتن گوزنی ست
که برای تزیین دیوارِ خانه ات
به شکار شدن فکر می کند!!