سرخپوست

سلام ... عموما در فضای سایت ها، بهتر از اینستاگرام می توان واکاوی نمود. دقیقا نمی دانم چرا .. ولی آنجا مردم تند تند عبور می کنند. شاید خود اینستا هم می دانست و برای همین کامنتها و فیلم های بیشتر از حد مجازش را کات می کند. اما اینجا داستان چیز دیگر است.

شعر پژمان که تا حدودی از تصویرگرایی فاصله گرفته و به سمت کلام و جلوه های شنیداری پیش رفته، از همان طلیعه ی کار، حرف ها و طرح های مستقلی داشت. شبیه هیچ شاعری نبود و سعی می کرد با آرامش و منطقی خونسرد، به جای وارد شدن در دعواهای میدانی جناحین علیا و سفلی ، بیشتر روی علت های دعوا مانور بدهد . از این رو اگرچه ظاهرا او را شاعری خیره سر نمی بینیم، اما با مردمان زمانه اش بیگانه نیست. و به شکلی پدیدارشناسانه( از نوع هوسرلی) به مصاف مشکلات بشری می رود.
یادم هست جایی استاد شجریان، در آوازی که شعرش در مورد پرواز بود، تحریر را جوری اجرا کردند که حرکات مرغان در حین پرواز را تداعی می کرد. و بدین ترتیب متد اجرای آواز نیز در خدمت محتوای شعر بود.
در این شعر نیز شاعر برای رنگ آمیزی لوکیشن و تم کار ، از آتش بهره گرفته و هم از سرخی آتش و هم از سرخی غروب، استفاده کرده تا در ناخودآگاه خوانندگان، حجم بیشتر و هضم بیشتری از " سرخپوست " شعر به دست دهد. چرا که آتش علاوه بر سرخی اش، که با سرخپوست ها مانندگی دارد. عنصری مورد احترام آن هاست.

از طرفی شاعر اگرچه متدی نو و طرحی تازه درانداخته، اما کاملا می داند. اگر نتواند از آرایه ها و اسلوب های شعر کهن بهره ببرد، شعر او بی ریشه و الکن خواهد بود. به عنوان مثال در این پازل از شعر دوبار از کلمه ی " ماه " استفاده شده. و هر بار به یک معنا:

و هر ماهی که از من بیرون می پرید
ماهی می شد بر شانه ی شب


اما دو نکته:
اول قدرت تصویرسازی در شعر است. اینکه بگویید: من دلم تنگ است برای موهایت، زیرا خوشبو بودند و چشمانت که رنگ دریا داشتند،، این ها شعر نمی شوند. شاعر باید تصویر خلق کند. و آن تصویر تکراری نباشد و قلمبه سلمبه هم نباشد، ( مثلا ننویسد: چشمانت شبیه جنگ بورکینافاسو بودند ) تصویر در شعر این گونه است:

حالا غروب سرخ پوستی ست
هر چه می شورد
خونِ قتل عامِ قبیله اش
از صورتِ آسمان پاک نمی شود


نکته ی دوم این است، تا جایی که اعصابتان یاری می دهد، شعر دوستان را بخوانید. نگویید چون فلانی شعر مرا لایک نکرد، یا کامنت نگذاشت، من نیز جبران کنم. یا اگر شعری مخالف عقیده ی شما بود، ولی ارزش خواندن داشت، به جای گیر و گورهای خطی، به زیبایی کارش التفات کنید. اینجا محل تسویه حساب های سیاسی و شخصی نیست. من شاید عقیده ای خلاف عقیده ی شما داشته باشم. اما تا زمانی که به شما آسیب نزنم، دشمنتان نیستم. بلکه هم وطن و هم نوع شما هستم. حکومت ها و مدیریت ها و موقعیت ها می آیند و می روند. اما ملت‌ها همواره مانده اند. من و شما نیز قدمتی بیش از جریان های اجتماعی داریم. هرچند خود نیز عقیده دارم در بزنگاه های مختلف، شاعران باید سمت مردم قرار بگیرند. اما اگر فلان آقا در جبهه ی بنده نبود، نباید فراموش کنم او هم وطن ماناست. حضور برخی از دوستان _ به خصوص قدیمی تر ها _ در سایت های ادبی هرکدام شان نعمتی ست. آن ها و نیز پژمان بدری، در واقع برند محسوب می شوند. باید از محضرشان آموخت و فیض برد. حتا اگر هرگز قدمشان به صفحه ی الکن مانا نیفتاده باشد

دوستدار دوستان
مانا