تمام بودن ها را درد کشیدم ...

تمام بودن ها را درد کشیدم
و آغوشِ تو را آرزو
به وسعتِ رسیدن ات سرگردان
ماندن ام شرم را می درد
و لبهایم تو را می خوانند
با عطشِ بوسه ایی
وبکارتی ،که آواره ی تعصب است
در زمانه ی من
باور، زندانی ترس است
سکوت، نشانه ی ایمان
ونجابت، سرکوبِ من
کاش برای شرجی دستانت
جراتِ فاصله را دویده بودم
می دانم
باخیالِ تو
هنوز دریا دریا
حسرت موج می زند
ونیازِ آغوش ات
عطشی ست بر کویرِ تن
آن زمان
که ندای عشق، شرم است
وآغوشت، گناهِ من...

مرجان