مرا... ببر

مرا از تنم تا ترنم ببر
و بغض مرا تا تبسم ببر
...
مرا از تنم تا طراوت ببر
و جان مرا تا سخاوت ببر
...
مرا پر کن از عطر باران شدن
پر از عطر گل‌ در تب و تاب تن
...
تنی که دچار شکفتن شده
و بعضی که سرشار گفتن شده
....
چنان گریه از بغض من جان گرفت
که ناگاه در شعر باران گرفت
...
تو آگاهی از گریه‌ی شعر من
برای دل بی‌قرار وطن
...
دعا کن پس از گریه رنگین‌کمان
شکوفا شود بر تن آسمان
...
شکوفا شود مثل من در تنم
که شعری به شکل وطن می‌تنم
...
وطن در تن است و تنم در وطن
همین است هم‌خویشی تن به تن
...
و رنگین‌کمان رمز لبخند ماست
دلیل دل‌افزای پیوند ماست
...
که پیوند من با وطن در تنم
شود علت اوج من در تنم
...
چه رنگین کمانی در این اوج پاک
مرا از خودم برده تا نبض خاک
...
همان‌‌جا که این تن ترنم شود
و بغضم دلیل تبسم شود

... 

 

شبنم حکیم هاشمی