زهر باور

درودبرشما بانو نجفی عزیزم
کوتاه زیبائی بود

درود بانو
پر معنی وزیباست
مبین مشکلات نسل جوان

درود بر شما بانوی گرانقدر..
زیبااااست..

درود
زیبا و دلنشین و پرمعنا
وعاشقانه سروده اید
رقص قلمتان ابدی
🌹🌺❤⚘

درود بانو نجفی عزیزم
بسیار سروده ای زیبا بود

درود و احترام بر شما مهربانو نجفی فرزانه
زیباست و پر مفهوم
سلامت باشید

درود شاعرگرامی پرشکوه و زيباست

درود. بیان پارادوکسیکال بسیار زیبایی بود. آغوشی که وظیفه آغوش را ادا نمی کند. گناهی که وقار دارد. وقار گناه اشتیاق پر کشیدن را شکسته است. شعر شما هم در به کار بردن مراعات نظیر عالیست هم در ایجاد تناقضات شاعرانه. اگر موسیقی صوتی-معنوی شعرتان هم بهتر شود، عالی‌ست.
مثلا:
«در زمینی که
شاخه‌های هرزش
کمر ریشه‌هایم را بریده
و کشته راه هرسم را»
هر از چندگاهی خصوصا در شعر سپید آدم میماند آشنایی زدایی نحوی در یک سیاق خاص خوب است یا بد. مثلا «کشتن راه» در عبارت «کشته راه هرسم را» بهتر است یا «بسته راه هرسم را» که در آن موسیقی معنوی از جنس تناسب «راه هرس» با «بستن» است و ایضا در «بستن» حرف «س» هست که در کنار «ر، ه» (= راه» قرار گرفته و با «هرسم را» که همین حروف همنشین شده اند یک خوشه صوتی قوی را ایجاد می‌کند. ضمنا بسته راه هرسم را از نظر هجایی خوش آهنگ است (فاعلاتن فعلاتن) که البته کشته راه هرسم را نیز همین گونه است. حالا سوالی که هر شاعری بر سر دوراهی باید به آن جواب دهد این است که در فلان موضع دو راهی تناسب صوتی بهتر است یا معنوی؟ تناقض بهتر است یا تناسب؟ آشنایی‌زدایی نحوی مهم است یا روان بودن و عینی بودن؟ جز با تفکر و تجربه و ذوق شخصی و بازخورد دیگران راهی برای حل این دو راهی ها نیست...
ببخشید که انقدر پر حرفی کردم.

درود بیکران خانم نجفی
زیباست

شعر ی
زیبا و دلنشین سرودید
درود درود
شاعروادیب گرامی