قمار

درود. جناس «چشم» در بیت اول خیلی جالب بود و جالب بود که حتی مصراع اول را هم میتوان دو جور خواند «قمار تازه کرده‌ام به «روی چشم»‌های تو! خلاصه بیت اول خیلی زیبا و متفاوت بود. و جالب است که در اینجا طرف مقابل است که می‌گوید «روی چشم» و باید مطیع باشد که خلاف عادت مألوف شعر تغزلی فارسی‌ست.
چند نکته دارم که جستارتا عرض می‌کنم:
اولین نکته دربارهٔ قافیه‌هاست. قافیه این شعر اگر چه غلط نیست اما معیوب است؛ برای مثال قافیه کردن «چشم» با «خشم» مشکلی ندارد اما با «بزم» و «رحم» و... خالی از ایراد نیست. هر چند به علت «تنگنای قافیه» در این قافیه خاص به نظرم قابل درک است (مگر کلا چند کلمه در فارسی هم قافیه با چشم وجود دارد؟!)
دوم تغییر تدریجی فضای شعر است که از آن کارهای جالب است- و ابدا نقطهٔ ضعف نیست - که ابتدا در دو بیت اول شاعر معشوق مطیع و «به روی چشم»گو را طلب می‌کند بعد در بیت سوم ناگهان خودخواهی ظاهری شاعر افت می‌کند: معشوق جان! تو بیا طبیب دردهای من باش من هم می‌آیم می‌شوم مرحم زخم‌های تو... و در بیت چهارم حتی صمیمی تر هم می‌شود. در بیت آخر چه؟! دقیقا برعکس بیت اول: می‌گوید اصلا بیا زدی سینه ام را خرد و خاکشیر هم کردی اشکال ندارد! انگار شاعر در طول شعر از یک قطب به قطب مخالفش حرکت کرده که به نظرم می‌تواند بازتاب دهندهٔ حالات دگرگون انسانی باشد.
این شعر از منظر استعاره و نغمه حروف و موسیقی و... خاص نیست اما از این جهت من آن را جالب و متفاوت می‌دانم که تحول مضامین در آن خاص است.
در شعر ضعف‌هایی هست که قابل بهبود یافتن است؛ مثلا «نمیرسد مقابلم تمام اخم های تو» بیان فصیحی نیست، چون اینکه «تمام اخم ها» را نبینیم به این معنی نیست که اخم‌های زیادی نبینیم! (مثلا اگر ۲۰ درصد اخم ها نبینید همچنان بد است چون ۸۰ درصدش همچنان هست!) و می‌توان به جای آن گفت «نمیرسد مقابلم آن همه اخم های تو!» که پیام آن روشن تر است. دوست دارم شعرهای بیشتری با این تحولات مضمونی متفاوت ببینم.
باز هم درود به آقای کریمی گرانقدر بابت شعر متفاوتشان و عرض پوزش بابت پُرگویی بنده.