شبیخون

درود ماشاء الله به آقا یاسر قادری عزیز که سرعت پیشرفتش در شعر من را انگشت به دهان کرده. و البته عشق می‌تواند دلیلش باشد. این قلب لامذهب (یا لامصّب😁) چه ها که نمی‌کند. عالی عزیز جان.
فقط مثل همیشه چند نکته را یادآوری می‌کنم. در بیت سوم مصراع اول وزن مختل شده است؛ اگر مثلا بگویی «در آرزوی وصلِ تو دل گشته پر از خون» (البته «آرزوی» را باید «آرزُیِ» تلفظ کرد که اشکال زیادی ندارد و هزاران بار حافظ و سعدی و شهریار و مولانا و غیره همین تلفظ را برای «سوی» (سُی)، «ابروی» (ابرُیِ) استفاده کرده‌اند چون کلمه آرزویِ به شکل _ ل _ ل(یا در حالت سکته: _ ل _ _) است که در هر وزنی نمی‌گنجد).
در بیت چهارم «مو شد به سپیدی» بیان خیلی مناسبی نیست(مثلا می‌توانید بگویید «مو گشت سپید از غمِ تو، زود زمانی).
مصراع اول بیت آخر هم باید حتما اصلاح شود چون مقصودش زیبا و کلیدی‌ست اما وزنش ناهماهنگ است.
استفاده از نغمه حروف و واج آرایی‌های متناسب در شعر شما بسیار خوب است.
یک پیشنهاد هم دارم: بیت فوق العاده زیر
بانو! نشود نام تو آرم به غزل ها
والله، که فهمید،همه شهر همانی
که صدای «اه» و خصوصا «ه» در آن، «آه کشیدن» را تداعی می‌کند می‌توان آن را یک درجه بهتر کرد؛ چطور؟ اگر در مصراع اول به جای «غزل ها» بگویید:
بانو، نشود نام تو آرم به غزل...آه!
ولله که فهمید همه شهر، همانی...
ضمنا وجود «آه» وجود با وجود هجاهای کشیده و بلند در مصراع اول که با الف کشیده شده‌اند خیلی موسیقی جذاب تری تولید می‌کند: نام، آرم، آه
در مجموع آقا یاسر عزیز امیدوارم این شعر را زیباتر کنی و شعرهای زیباتری هم بگویی. و امیدوارم آن بانو هم اوج صداقت و شاعرانگی شما را درک کند...