رنج

از رنگ ها فراری یمان دادند

تا به درو گل ها بنشینند

ما را از مرگ هراساندند

تا

دکان تابوت فروشی ایشان

پر رونق باشد

در غروب آتش و خشم گله های رام

بازیچه

ناخدایان بی کشتی شدیم

امروز را

فدای فردا کردیم

و دیروز را باختیم

از فرزندان پولادین کسی نمانده

فرزندان

نبرد پولاد و و پتک

زاده نمی شوند

مگر عاشق شوند

و تحمل پتک را

و ضربه های فردا را

در تلاقی آهن و چکش زاده می شویم

اگر

دل به گل های زمینی بدهیم

و شنیدن مستانه شقایق

و

دیدن بی مرز مریم

گریزی نیست

از گردش ثانیه ها سربی

و بی اطلسی

من

و

تو

فرزند

شراره های آتشیم

با

رسوایی های دل

نگران نخل ها نباش

غمگساری

و میگساری ما

به پایان نمی رسد

مگر

تو

دست در دست

رنگین کمان بگذاری

و لب

بر لب آویشن