در بامدادان رز

من شیفته ی توام
در بامدادان رُز
در شکوه کوهستانی که پر از معابد عقابهاست..

با تو
تاج مهربانی بر دل دارم
چون شهسواران دیرینه، رها

مانند پریان بیدل، تنها...

جولان مرمر زیرسیگاریت
اقلیمهای به خاکستر نشسته ی  مرا میخواند...
تو! 
همتای یک جگوار
ـلمس مخمل و خون و شبی..
هزاران مروارید شفاف رویا
با تو میرویدـ..
تو
با تنجش  رایحه ی عسل
دورتر از دور،
طلایی و براق،
وَ طاق
پر از بزم ابر و باسمه ی کهکشانهایی

هر زنی را عاشق میکنی!
هر بنفش را مجلل تر،
هر آهو را،
زیباتر
.
..

نه من
آبروی آسمانی را به  بادهای موسمی هوس میسپارم..
و نه جز با اقیانوس اندیشه،  قهوه مینوشم،

. 

. 

. 

تو درخت بلوطی
در رگه های معذب چشمانم
آرام و استوار
لانه میکنی!
اسبنده و شریف
، آریایی و سترگ
...
با تو
به بوی گرگ_ان خسته
احتیاجی نیست!