غواص زمین

جامانده ز بستانم به باران نرسیدم 
 زنهار زان مرحله بازان به یاران نرسیدم
از اشارت عشق پیوسته دل شکستم 
با رکاب دنیا رفتنن به جا نان نرسیدم
 درعزلت خود ماندم بس طعنه شنیدم
در دیر همه شاعر به رندا ن نرسیدم
ان طبیب کو همه آواره به درمان بیند
بگزرد زما ن هشیاری به مستان نرسیدم
 هر جا سخن  دوست شنیدم خوش بود
احل راز بودم به پرده نشینان نرسیدم
ساقی پیمان کش دوران  باده به دوش 
 حکم بران دادننوشم و به بپیمان نرسیدم
گران سیه زلف کمند پا نهد به فرش دل
حلقه مستانه بگیرم به کمالان نرسیدم
همه تعریف ز ان طره ی گیسو دارند
واقف نرگس او بودبه یا قوت لبان نرسیدم
زین اسرار نگوییدنشنودم جمله خواموش 
چاره‌اندیش که عشاق جزبه زندان نرسیدم
چه تدبیربه گدایان  نداری نظر عشق
زین معما همه خواموش به صاحب نظران نرسیدم
 ازمکتب او درس بیا موختم رندانه شدم 
 دیدم ان دفترمشق به صاحب بیا نان  نرسیدم
 توشه از پیرهن سبز وز بستان تو دوزم
 بنده دربند زمینم به سربداران  نرسیدم
 دورسرت دکان تو گردم شمع خریدار 
فانو س خر م  به چراغ رندان  نرسیدم
نافه ی باد ادب به دیدار تو اورده ختن
سرشارزان صبویم   به گلستان  نرسیدم
 اینجاست که تو احل دلی بینش خمار
 با شیرین دهنان  و لب دندان نرسیدم
 هرآیین ازباده رندانه ی تو  گفت سخن
 مستان به ثریا   به سواران نرسیدم
 این‌همه گفت شنود همه از معجز عشق 
 غواص زمینم   جز به خاکان نرسیدم 
ان نویسنده از دربار شاه نامه تمام داد
 خواندم همه دفترجز به شهیدان نرسیدم 
جام گیرم به همین حیرت نتوانم بنوش
 قیض زاینجا نبرم به.فردوس برین نرسیدم