داستان زاغ و بلبل

زاغکی روی درختی لانه داشت
هر چه می دزدید آن جا می گذاشت
عصر یک روز بهاری از قضا
داشت مهمان ،بلبلی بس خوش صدا
گفت بلبل سرگذشت خویش را
روزهای سخت و پر تشویش را
بس کتک ها خورده بود از بچه ها
خورده بود از  ناکسان بازیچه ها
یاد ایام قفس افتاده بود
روز هایی که از نفس افتاده بود
داستانِ باز را تعریف کرد
ماجرا را جملگی تصنیف کرد
زاغ گفتا ای رفیق خوش صدا
من ندارم آشنایی با جفا
دام در عمرم ندیدم ای رفیق
با قفس قهرم من از عهد عتیق
چون نباشد هیچ کس خواهان من
کس ندیده ناله و افغان من
از صدایم گوشها نالیده اند
چشمها از من بدیها دیده اند
گر که آزادی بخواهی همچو من
در امان باشد تو را هم جان و تن
باید از آواز شویی دست را
تا شوی فارغ تو  بند و بست را
گفت بلبل این هنر جانِ من است
زان که جان می گردد از آواز مست
گر بمیرم در قفس ز آن بهتر است
زیستن را گر که باشم دون و پست.