هزاران قصّه‌ی ناگفته

به چشمانش نگه کردم، گُلِ دیدار پیدا بود
به لبهایش نگه کردم، شقایق‌زار پیدا بود

نگه بر دستهایش کردم و امواج را دیدم
در آن دریای آبی، گنجی از اَسرار پیدا بود

نفَس‌هایش چنان روح‌القُدُس احیاگرِ جانها
نسیمِ دلکشی از جانبِ دلدار پیدا بود

نگاهی بر سکوت و چهره‌ی معصومِ او کردم
نگاهی بهتر از دیدارِ من، از یار پیدا بود

نگه بر آتشی کردم نهان در زیرِ خاکستر
درونش داغیادِ غصّه‌ی بسیار پیدا بود

نگاهی بر لبِ خاموشِ او انداختم و دیدم
هزاران قصّه‌ی ناگفته در افکار پیدا بود

تو گویی سروِ رعنایی مجسّم گشت در یادم
که در زیبایی‌اش استادیِ معمار، پیدا بود