مقصد

مثل ماتم در دلم جا کرده ای
درد را در سینه ابقا کرده ای
زندگان را درنیابیده چرا
مردگان را باز احیا کرده ای
شِکوه در لفافه گفتن را خطاست
اشکِ ما را وقفِ دریا کرده ای
گردنی داریم و نازک تر زِ مو
یک کمر آن هم که دولا کرده ای
تا بدانم مقصد یوسف کجاست
مصر را هم بی زلیخا کرده ای
میشود روزی ببینم سوت و کور
بخت ما را عاقبت وا کرده ای
عالمیم و کفر گویی مرگِ ماست
مرگ بر آنچه که با ما کرده ای
شعر میگوید که شُکرم آرزوست
آن دمی که شوق بر پا کرده ای