یلدا

من که تا صحری سرد کنار شب یلدا بودم
او به من گفت که طولانی نیست
قصه بود آنچه زمستان می گفت
من و تو لحظه ی طولانی تری را داریم
که پُر از نقطه سرخط های بدون مرز است
دل من خشکیده، یاد تو سرسبز است..
حال یک سقفِ بدون تکیه
که بدونِ حرف و کلامی، مُضطربم می سازد
چه کسی هست که این بازی افسردگیش را هر شب
این چنین می بازد..
پشت آن پنجره ی نیم شکسته رخِ شادی دیدم
که به یک گوشه درون دل من زُل زده بود
و به دنبال همان خانه ی زیبا می گشت
آمده بود بماند اما..
تا لرزش چشمانِ مرا دید، به سرعت برگشت
من خواب نمی بینم،  حادثه ای رخ داده
گرچه با دست نشانم دادی که غریبی تو برو
و همان روز چراغِ درِ خانه ی ما روشن شد
این همان حس لطیف است که با خود دارم
آسمانی آرام و شبی مهتابی
مگر این لطف غریبی است که امروز تمنا دارم؟