بیاد سهراب

كتاب سهراب كجاست
چه كسي برداشته
حس باتو بودنم را
حس فهميدن گل يا كه علف
حس يك كودك تنهاي غريب
در ميان كوچه سار كاشان

چه كسي ميفهمد 
سر سفره ي خدا
خرده ناني باشد با نگاهي كه شده
سير از شكر و سپاس
ودو چشم زيبا در پي لطف خدا
لاي ان شب بوها پاي ان كاج بلند

چه كسي ميداند كه چرا 
قفسي ساخت به رنگ كه دران
بلبلي نغمه اواز شقايقها داشت
كاش مي بود و مي ديد هنوز
قفسش كنج اتاق روي ديوار خيال
و شقايق بسيار مي سرايد از او

او كه نجار نبود
پس چرا      قايقي ساخت به رنگ
تا رود دورتر از شهر فرنگ
بس كه ازار بديد    از دل اين  شهر دورنگ
او كه مي رفت ندايي سرداد
شاعران وارث اب و خرد و روشني اند

صبح فردا كه رسيد روي ديوار خيال
قايقي بود  در ان    خبري از تپش موج نبود
رد پايي پيدا    نشد از شاعر ما  
بعد كوچش تنها  خاطراتش برجاست
وكتابي كه دران  مي نوشت از غم جان

بياد سهراب كه افسوس برفت