آلاله ام، آلاله ای دور از دیار
آلاله ای گم گشته در دنیای زار
عقلم به تاراج جنون
روحم شده از تن برون
من ساحلی گم کرده آب
دریای من خشک و سراب
آبی به دیده ساری است
اندر دلم خون جاری است
من دختر ابر سپید
دیوار دل گشته چو بید
بیچاره دل گشته کباب
نامش شده زخم رباب
............................................
اﻻ ای آن ﮐﻪ ﻣﯽ آﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﻌـــــــﺮم
ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﮐﯿﻒ ﮐﻦ ﻣﺴــﺘﻢ ﺑﻪ دﯾـــــــﺮم
اﮔﺮ ھﺴﺘﯽ ﭼﻮ ﻣﻦ داﻧــــﯽ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ
ﺧﻮدم ،ﺷﻌﺮم ز ﻣﺴﺘﯽ در ﺳﺒــــﻮﯾﻢ
اﮔﺮ ﻣﺴﺘﯽ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ دوﺳــــﺖ دارم
ﻣﻦ ﻋﺮﯾﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ ﯾﮏ ﭘﻮﺳـــﺖ دارم
ﻧﺪارم ﺟﺰ ﺣﻘﯿــــﻘﺖ را ﺑﻪ ﺷﻌــــــﺮم
ﺧﻼﺻﻢ ﺑﯽ ﻧﯿﺎز از ھﺮ ﭼﻪ ﻏﯿــــﺮم
ﺧﺪا دارم ﺑﻪ دل ﺑﺎﺷـــــﺪ ﺑﻪ ﻗﻠﺒــــــﻢ
ﺑﻪ ﮔﺎھﯽ ﺷﺮق و ﮔﺎھﯽ ھﻢ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﻢ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﯿﺮوم ﻣــــــــــﻦ ﺗﺎ زﯾﺎرت
ﺧﺪا داده ﻣﺮا ﺑﺮ ﻋﺸـــــــﻖ ﻋﺎدت
ﺑﮕﻮﯾﺪ داﺋﻤﺎ در ﮔــــــــﻮش رازش
ﻣﻦ آن اﺳﻤﺶ ﺑﺪاﻧﻢ در ﻧﻤــــﺎزش
ﺑﺮو ای ﺟﺎن ﻣﻦ ﻓﮑﺮی دﮔﺮ ﮐـــﻦ
اﮔﺮ ﺣﺮﺻﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﺷﻖ اﻟﻘﻤﺮ ﮐﻦ
ﻧﯿﺎزی ﻣﻦ ﻧﺪارم ﺑﺮ ﺗﻌﺎرﯾـــــــــﻒ
ﺑﻪ دل ﻣﻦ اﺳﺘﻮارم ای ﭘﺮ از ﻗﯿﻒ
اﮔﺮ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻣﻦ اﺧﻤﻮ ﺗﻮ دﯾﺪی
ﭼﺮا در ذات ﺧﻮد اﯾﻨﮏ ﭘﻠﯿـــــﺪی
ھﺰاران آدﻣﯽ ﻋﮑـــــــــــﺴﻢ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ
ﭼﻪ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ﻣﮕﺮ !آن ﻧﻘﻄﻪ ﭼﯿﻨﻨﺪ!
اﮔﺮﺑﺎﺷﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﯿــــــــــــﻤﺎر در دل
ﺑﺒﺮ او راﺣﮑﯿــــــﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﻨـــــﺰل
ﺑﺮو زﯾﻦ ﭘﺲ ﻣﺠﻮ ﻋﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﻋـﺮ
ﮐﺴﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﯿﺘﯽ ھﺴﺖ ﻧﺎدر
ﻣﻦ آن آﻻﻟﻪ ام ﻧﻪ ﻧﻘﺶ دﯾــــــﻮار
ﺑﻪ دﻧﯿﺎ دﯾﺪه ام ﺑﯽ ﻋﻘﻞ ﺑﺴﯿــــــﺎر