داستان حدیث کساء

بشنو اینک ز من حدیث کسا
گر چه نیست شعرم بلیغ و رسا
روزی از روزهای خوبِ خدا
بود زهرا به خانه اش تنها
آمد آن بهترین ِخلق خدا
داد  زهرا سلام بر بابا
گفت: سستی است در تنم، زهرا
پاسخش داد : ملجات به خدا
گفت : پوشان تنِ مرا به کسا
آن کساء یمانیِ اعلا
چون نهاد آن کسا به دوش پدر
می درخشید چون مه آن پیکر
پس بیامد حسن بدان منزل
او که بُد چون پیمبرش خوشگل
گفت  اینجا چه بوی خوش آید
دل از این بو به وجد می آید
گفت مادر که جدِ تو اینجاست
نزدِ من باشد و به زیرِ کساست
پس به جدش درود بفرستاد
رفت زیرِ کسا چو اذنش داد
بعدِ او هم حسین و هم حیدر
شده ملحق به سبط و پیغمبر
نوبتِ دخترِ پیمبر شد
گلِ خوشبو و ناز و احمر شد
با اجازه به جمعِ مهتر شد
نزد سبطین و باب و حیدر شد
پنج نور ِمقدس و مشهور
گشته زیر همان عبا مستور
پس عبا را گرفت پیغمبر
از دو سمتش به دستِ خود سرور
رو سوی آسمان، یمین دستش
گفت آن خدا را که بود مستش
خون اینان بود ز من یا رب
دورشان کن ز اهرمن یا رب
هر که آزارشان دهد ،انگار
داده آزار ،جان ِمن بسیار
گر به دل حبّشان نگهدارید
اجرِ خود را به دوست بسپارید
گفت ایزد به جن و انس و ملک
هر چه باشد به ارض و هم به فلک
همه از حبّشان شده ایجاد
کرد ه ام من به عشقشان بنیاد
مصطفی،‌ حیدر و دو فرزندش
فاطمه  آن عزیز و  دلبندش
نوبت جبرییل بود اکنون
حامل وحی و دینِ حق چو ستون
رفت او با اذنِ حق  زیر ِعبا
گفت رازی را ز سوی کبریا
آفرید از نور، عترت را خدا
تا که باشند از پلیدیها جدا
پرسشی کرد از نبیِ حق ، علی
آنکه قلبش از خدا شد منجلی
این نشستن را فضیلت چیست گو؟
نزدِ حق دارد ثواب ای راستگو؟
گفت پیغمبر به حقِّ آن خدا
آنکه مبعوثم نموده بر شما
ذکر گردد این خبر در محفلی
غم چو باشد رفع گردد از دلی
حاجتی باشد، روا گردد به حق
تازه می گردد دل و جان و رمق
گفت حیدر ما سعادت یافتیم
چونکه فرش عشق حق را بافتیم
شیعیانِ ما چه نیکو طالع اند
چون به حق و آل احمد تابع اند 
راوی این داستان باشد ( علیم)
تا بگیرد اجر خود را از کریم