کشتن روح پر احساس

مدت هاست که روح پر احساس خود را  کشته ام و تبر بر دست بر تک تک درخت های امید دلم هجوم برده ام....
شعر دیگر آرامم نمی‌کند؛بر زبانم روان جاری نمی‌شود، خودکار در دستانم بی اراده فقط خط خطی می‌کند و از  اعصابم‌‌ سرمشق می‌گیرد....
انگار تشنه ای هستم که به جای آب نوشیدن می‌خواهد خود را در رود غرق کند اما پاهایش سست می‌شود و به تقلید از دیگران برای نوشیدن آب طمع دارد و هر چه می نوشد سیر نمی شود...
فقط منتظر هستم زمان بگذرد نه از آن جهت که زندگی ام بهبود یابد بلکه از اجبار های سنگینی که به دوش می کشم رهایی یابم تا عقربه های ساعت را شکانده و بی توجه به زمان در خود فرو روم و با همکاری باران پاییزی گروه موسیقی خود را افتتاح کنیم...