آشنای غزل

غوطه ‌ور در شب سیال خیال ،
     واژه گنگ است ، به پهنای وسیع کلمه .
          واژه‌‌ای گنگ ‌تر از گنگ ،
               ؛ پدر ؛
آه ؛
     امّا ؛
          مادر ؛
               ریشه را می‌شنود
                    برگ را می‌خواند
                         ذهن را می‌‌بیند ،
ایلیاتیست هنوز .
بی سواد است و نت مبهم آواز چکاوک ‌ها را ،
     روی موسیقی پاییزی شب می‌فهمد .
آشنای غزل است .
در غروبی می گفت ؛
     این شفق نیست ، طلسمی ابدیست ؛
در ازل؛
     پیش‌ پای پاییز ،
          خون خورشید در ایوان افق ریخته‌اند ...
~~~~~~~
شادروان حضرت مادر ؛
که قریب به پنج سال از رهسپار شدنش به خانه دوست میگذرد .
از تبار ایل بود ، همان‌سان بی‌نیاز و همان‌سان نیازدار .
در برابر جهان‌بینی و کمال‌نگری ایشان باید کلاه بر میداشتی ، شیرزنی بود برای خودش .
با آنکه بیش از سی و اندی سال بار گران بی همسری بر گرده کشید ،
خم به ابرو نیاورد و با وجودش ، مزه‌ی ناخوشایند این نبود در مزاقمان رخنه نکرد و نماند .
آخدا ، مرتد نباشم و کفر نگویم ، عزراییل‌تان اشتباه نیاورده ، مادر است دیگر ، عزراییل و اجل نمی‌شناسد .
گفتم نکند چون همیشه خودش را سپر بلای فرزند کرده باشد .
با اینکه ؛ فرموده بودی پیامبرانت ته کشیده‌اند .
خودمانیم چه پیامبری فرستاده بودی .
       《  برای شادی روان همه اسیران خاک و همه عزیزان دست از دامن مادر کوتاه  》