🫣 بوی اندیشه🥸

سلام و درود بر مؤسس‌مدیر ناب‌دل جناب ملحقِ عزیز
حضرات نابیان
و جنابِ حاجی‌پوریِ گرانقدر

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
کوتاه‌تحلیلی بر اشتباهِ سهویِ یک شاعر
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ


سلام و درود
عرضِ ادب و احترام

شما از دیدِ سن و سال از حقیر بزرگتر و از منظرِ مشاقّیِ شعر صدالبته از حقیر چندین و چند پیراهن بیشتر پاره کرده‌اید، امّا بر حسبِ وظیفه و از سرِ جبرِ تکلیف نه اختیار اجازه بدهید مانندِ برادر کوچکترتان بدونِ تکلّف و تصنّع و با صراحتِ عرض و بیانِ مطلب کنم!

چندسالی‌ست کمی تا قسمتی با شما و البته بیشتر با عرض و طولِ شعرتان آشنا هستم، می‌دانم به وزن و افاعیل خوب آگاهید و تا حدودی از بحور مطلعید و بر قافیه تا حدی واقفید هرچند اَهم و اَتم شعر سنتی این نیست امّا می‌دانم از پسِ جانِ شعر سنتی بر می‌آیید اما روحِ شعر در خطوط پایین و بعدی عرض می‌‌شود...

تا ۷/۸ ماه پیش اشعارِ شُسته رُفته‌تری از حضرتعالی به سمع و نظرِ مخاطبان می‌رسید حالا چرا؟

زیرا زمانِ سنی شما، مکانِ پرورش و زندگی شما، تأثیر شما از زبانِ مادری‌، ترانه‌های محلی و فولکلور، و دل‌خوانی از اشراقِ شاعرانِ خطهٔ زیستِ شما، وَ حتّی حرفهٔ شما و چه و چه‌ای که شاید نه بنده بدانم و نه هیچ‌کس غیر، مداد و مدنیّت شعرِ شما را کهن‌گوی، غنایی، و سُنت پرداز کرده بود، که آن گوشواره هم به گوشِ دخترِ شعرِ شما می‌آمد، هم در دیدِ دیگرانِ حداقل نقاد و صاحب نظر و اهلِ واکآوی و رصد نه رد شدن خوش می‌آمد، وَ آن شعر در هر شهر که به چشم می‌رسید حداقل بویِ سیبِ گلاب می‌داد، پس توأمان هم جان داشت، هم روح، هم آن!

خب شاعری با آن راست‌راه چه شد که به یکباره چیزِ دیگر شد
و روح شعرش پر کشید!

اگر نمی‌دانید خب حقیر با عرضِ معذرت جسارت وَ به شما می‌گویم:

جواب یک کلمه است *آفت*

و بپرسید چه آفتی، پاسخ *آفتِ تقلیدست*

از روزی که جناب شما تقلید را در دستورِ کار قرار دادید و خواستید شبیه پسر عموی عزیزِ ناب‌دلِ ما هادی خانِ محمّدی بنویسید، شکست شعری شما شروع و جذام عام و خاصِ شعر شما را خورد، چون به زکام شدن شعرتان و عطسه‌های مابینِ شعرتان نیز توجّه نفرمودید دیگر جذام کارِ خودش را کرد و دل و جانِ شعرتان عفونی شد!

باز شاید بپرسید چرا؟

جواب یک کلمهٔ مرکب‌ست

*پیش‌نیاز*

شاید بپرسید یعنی چه؟

یعنی همانطور که غزل‌سرایی محتاج پیش‌نیازست، سبک‌ها و مکاتب نیز محتاج پیش‌نیازند، حتی پخت آش محتاجِ پیش‌نیازست چه رسد به شعر!

شما قبلاً پیش‌نیازها و فاکتورهایِ کهن‌گویی را چون در اطلاعات داشتید خب از پسِ جان و دلِ شعرِ کهن‌رو و کهن‌گو بر می‌آمدید امّا وقتی با اشتباه سراغ تقلید رفتید نه گِرای شعر هادی را داشتید و نه از پیش‌نیازش آگاهی، وَ تنها بر حسبِ قریحه و دانسته‌هایِ کهن‌خواه دست به خطایِ با عرضِ معذرت غیرِ شاعرانه زدید، و ثمره‌اش شد آنچه نباید، دوگانگی و چندپهلویی زبانی، چند رفتاری شعریِ بی تناسب، استفاده از صنایع کهن‌خو که به مکانیسم مدرن پا نمی‌دهند، خلاصه دستِ درازِ انتزاع، پایِ کوتاه کهن، و درهم‌ریختگی!

شما و دوستانِ ناب را به جد پرهیز می‌دهم از تقلید

لاهیجی، سیدهادی نمی‌شود
و سیدهادی لاهیجی نمی‌شود
جناب عزیزیان سبک خود را دارد سرکارخانم عجم سبک خودرا!

ما همانی که هستیم را بایسته و شایسته است ارتقایِ کِیفی بخشیم، چرا؟

چون رستاخیز کلمه‌ها در هر کدام ما بر مبنایِ هزار لا تشکیل شده و دلیل نمی‌شود اگر شاعری را خوب و حتّی عالی می‌دانیم قالبِ روح و جانِ شعریتی که سالها در ما جریان و سریان دارد به قالب او در آوریم که تازه از پیش‌نیازش نیز بی خبریم!


برای همین، تحلیلِ خودِ شاعر کنونی شما را افضل و واجب‌تر از نقد و پرداختن به شعرِ ارسالی دانستم!

سیدمحمدرضالاهیجی
ساکوتی.هند