فراموشخانه

گفتی بزن به سیم بی خیالی
زدم نشد
مغزم دمی رها
ز کهنگی طاق و طاغیان
آزاد از ریسمانِ گره زده بر 
 عادتم نشد
از خواب های کرم خورده
دست کشیدم
ولی سَرَم،
در اوج خستگی
پیاده تا عمقِ قلعه رفت
فراموشخانه بود و هزاران جسد
ز شاه و گدا و خان
سردار و مرشد و مردانِ بی نشان
تنها و غریب، ولی در کنار هم
همه انگشت بر دهان
چسبیده بر سنگفرش تاریخ
پوسیده در زمان 
دستِ حیرت،
 رگ از کجایِ وجودم کشید؟
نمی دانم
اما به روشنی
سررشتۀ  درد،
به طاقِ خانۀ آمال می رسید