☆
من... تنها شاعرِ مُرده این شهرم که بر گورِ شعرم روضه میخوانم! بداهه
(جنابِ ملحق)
☆
من! سه نقطه، زنیکه شاعره مُرد
مثلِ پروین، فروغ امّا باز
قابلِ اعتراض! یعنی که:
روضهخوانم کنارِ رنده، پیاز
☆
روضهخوانم ولی سرِ قبرم
بر سرِ مستطیلِ اجباری
پسرم خیسِ خیس پوشک را!
دخترم! هیس! گریه را آغاز!
☆
لایِ انگشتِ همسرم حل شد
دودِ سیگارِ پُر غلط، سرفه
تا به چاقویِ غصّه بُر خوردم
چادرم پاره شد بدونِ جواز
☆
صد و ده، ساعتِ کتککاری!
قبضِ برقِ جدید، خودپرداز
آبِ چشمِ سماورم خشکید
کفتری باد زد پَرِ پرواز
☆
تلفن بعدِ بوقِ اِشغالم...
رفته رفته خیانتی گُل چید
طبقِ معمول گول خوردم از
صفرِ پایانِ صحبتِ فر و گاز
☆
بعدِ تبخیرِ اشکِ ماهیِ شور
بینِ میدانِ تابه بی فریاد
بغلم کرد مرگِ تدریجی
ویرِ ویرایشِ تبی لجباز
☆
سی و نُه سال غم به تن کردم
بویِ تابوتِ بی کسی خوردم
وقت و بی وقت اقتصادیتر
شکلِ لبهایِ بسته بر آواز
☆
محضِ خنده سفارشی مُردم
زیرِ ده ثانیه بجایِ خودم
رویِ سنگِ سکوتِ لج لم داد
یک زن دلشکستهٔ جانباز
☆
آشپزخانه شهرِ کوچکِ صبر!
همه از من توقعی دارند
سوسک آمد دوباره دمپایی!
سوسک آمد دوباره خاکانداز!
☆
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سیّد محمّدرضـا لاهیجی
ساکوتی.هند
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
○ پ ن: ○
☆ در دل زنی حُلول، عریان لباسِ گریه پُوشید!☆
اما انچه باید عرض کنم و یاد اور خود و دیگران باشم نه بخاطر اینکه خود سید هستم ...
بلکه بخاطر تربیت صحیح و شکستن نفس و فلسفه عزت و احترام و تواضع است نه بیشتر و نه کمتر،
احترام سادات از نان شب واجب تر است.
یا علی مددی لبیک یا حسین ع