درد

آنقدر که پیچیده در خودم

و انگار دارم دار می زنم

نقشم را

و بعد نعش

که می دانم با دست هایی ازپا دراز تر

                                            کجا ایستاده به فکر...

#

فریاد زخم هایی در من 

که تنها گوش خودم بدهکار آن هاست

و مادرم دوست دارد من سکوت کنم،

و بی دلیل مداد را به جمجمه ام بکوبم

و باز در خودم پر از درد شوم...

و این همه چه خوب است

که هیچکس نمی شنود

                 نمی بیند

                 نمی فهمد

و کش آمدن روزها

با نفس های من

که کاش روزی نشنوم

و فریادم به صورتک های اتاقم نرسد؛

شاید روزی صورتک شوم کنارشان!

آنگاه نه لب از لب تکان می خورد

و نه چشم آه می کشد

فقط خیره!

به انسانی که لبش دو شقه

و پلک هاش تکان می دهند جهان را...

اما تا صورتک شدن

                         کجاست که نقش بزند؟

با آهی که هی کشیده می شود

مثل همان زبانی که بند

و گردنی که دار

و دست هایی از نیمه بریده

تامن نکشم

پیانویی

که پشت شیشه در من می زند

می زند به شاهرگ آخرم

و آخر چه خوب است هیچ کس نمی شنود...

#

و در زندگی غرق می شوم

سوی صدفی کز تاجم افتاد

و چه زیباست

دست و پا زدنم

که هم اش به سوی تو است

مثل حالا

که قلم

خطش

           راه چشم های تو را پیش گرفته

و بی نهایت در سبز موج می زند

با صدفی

کز آنسوی مرزهای وطن هدیه میدهد!

و در این جا 

رنگش سرخ می شود

از آن همه اخم بر پیشانی...

#

مداد نوکش شکست!

تا من شاعر تر گریه سر دهم

برای مشقی که گاه کامل نشد ،

                                          گاه عاشق نشد...

وکاش ترک بر می داشتم

و از هم باز

تا این لعنتی بیرون بیاید

و برگ آزادی خویش را

با کلاهش از سرم بردارد

و آرام دور شود

از بسته ای که نگاهش

پشت دو دکمه باز می شد

            به خیابانی که

تنها ، زن

با پنجره ای گیس هاش را داد می زد!

و کمی زاویه را این طرف تر:

قتل عام چشم هات

به حد سبز مطلق...

#

آه !

تازه فهمیدم...

تنها دو دکمه بودند!

مادرم آن ها را به سرم دوخته بود...

و کاش نمی دیدم،

اشک نمی ریختم،

و با معشوقش

در کافه های پاریس پیک نمی زدم

و دوست نمی داشتم

                                انسان را....