بر بام آپارتمان مان

سروشی در مکتب ادبی نورگرایی

بر بام آپارتمان مان
با باد سالخورده
به صفای باستان
نزدیک تر به آسمان
هنگام نفس کشیدن جان
می سرایم سروش

 

پ. ن

مکتب ادبی نورگرایی:
ترسیم طبیعت(ریشه ی جسمانی) یا سنت(ریشه ی فرهنگی) با قلم موی معنویت(ریشه ی ذاتی) بر بوم عصر جدید؛

در مکتب ادبی نورگرایی، با آثاری سر و کار داریم که با ساختار نو یا زیان نو یا ترفندی دیگر، نشانگر عصر جدید ند؛ اما نه عصر جدیدی که فرو رفته در خودخواهی، کالاپرستی، شهوت مستی و نهایتا پوچ گرایی باشد‌؛ بلکه عصر جدیدی که با ریشه های دوست داشتنی انسان(طبیعت و سنت)، پیوندی ژرف و امیدبخش دارد و پشتوانه ی این ارتباط، نور معنویت(الله نور السموات و الارض) است که بازتاب آن را در تمام هستی می توان پیدا کرد.
  مکتب ادبی نورگرایی، مکتبی شرقی و ایرانی است و البته قابل توسعه به قلمروهایی گسترده تر  تا کل جهان و این مکتب از ایران برآمده، در پیوند قدیم و جدید است برپایه ی نیکی ها که نوربخش زندگانی و عرصه های هستی اند و افتخارات ایران باستان را بعنوان ریشه ها _تا جایی که در مسیر نیکی و درستی باشند_ ستوده می دارد و به نور قرآن و اهل بیت و نورانیت های باقی مانده در دیگر نسخه های دین آسمانی، پایبند است‌؛ اما معمولا مستقیم و به سبک فقهاء سخن نمی گوید و پردازشی  هنرمندانه  و دلپسند دارد. 
  در عرصه ی شعر، قالب هایی نوین که پیوند خوبی با قالب های سنتی دارند، مانند گونه های شعر پیشرو همچون سه گانی، سروش، سه گلشن، شعرسبز یا چندآهنگ و شعر تک (بعنوان گونه هایی آمیخته از سنت و نوآوری)، بسیار مناسب این مکتب هستند و بطور عام در مکتب ادبی نورگرایی قرار می گیرند و اگر در ویژگی های محتوایی و زبانی و... هم ویژگی های این مکتب را  دارا باشند، بطور خاص در  مکتب نورگرایی خواهند بود.
  برخی از اشعاری که در قالب های دیگر سروده می شوند هم ممکن است برخی ویژگی های این مکتب را داشته باشند و دست کم بطور عام در مکتب ادبی نورگرایی قرار گیرند. 
  نمونه هایی از اشعار در مکتب نورگرایی بویژه در معنای عام آن در برخی آثار سرایندگان ممکن است از قبل بطور پراکنده یافت شوند؛ اما از مدتی پیش، ما بصورت منسجم و نظام مند _طوری که شایان مکتبی ادبی باشد_ در حال معرفی و گسترش آن هستیم و اهل فن را به همراهی در این راه خجسته، فرا می خوانیم.