صفایی دارد این باران خـــــــــــدایا
پر از گنج است دنیـــــــــا بار الــها
به هر سو رفــته ام دیـــــدم صـــفایت
ندیدم آدمی شاکـــــــــر ،فــــــــــــدایت
گلان در باغ و بستان رنگ رنگــند
خلایق همچنان با هم به جنـــــــــگند
یکی دلخور ز همســـــــــایه ،برادر
یکی غم دارد از برخـــــــورد همسر
یکی دارد به دستـــــش حکم اخراج
فلانی هم به فـــــــکرش اندکی باج
مرا خواهر غمی در جان برافروخت
تو را اخم برادر ،این دلــــــت سوخت
کسی را بعــــــــــد مردن عزتـــی بود
یکی دیـــــــگر کند سرمــــــایه را دود
پسر بود از پــــــدر در رنج و عاصی
پدر هم از پسر رنجـــــیده شـــــــــاکی
گلابان شد به کامــــــــــم طـــــــعم آبی
شــــدم من بیخیال خوردم شــــــــــرابی
خمار آلود و مســـــــــتی گشـــته ام من
که دیدم دشت سبزی همچو گلــــــــشن
به یادم بود آنجــــــــــــا گل ندیــــــــــدم
خدایـی من به جز خاران چه دیـــــدم!
کمی واضـــح شدم بر خرمــــــنش گل
که دیـــدم خارها را هم به آن گـــــــل
برفت از یاد من مستـــــی شبــــی بعد
دوباره دیدم آن خـــــاران به گنــــــــبد
کمی چشــــمان خـــــــود را باز کردم
دوباره خرمنــــی گل نـــــــاز کـــردم
به خــود گفتم چرا من خار بیـــــــنم
صفارا من به اطرافـــم نبیـــــــــــنم!؟
بیامد زاهدی کردم نـــــــصیـــــــحت
که من آگه شدم از یــک حقیقــــــــت
اگر روزی تو دیـــــــــــدی آدمی گیـر
مــــــــشو از طرز رفتـارش تو دلگیر
که او در دل پر از رنج است و قاطی
مــــگو تقــــــــــــصیر زهرا بود،فاطی
دعـــا کن در دلـــــــــــــــــش آرام گردد
اگـــــــر ناراحتســـــــــــــت او رام گردد
اگر داری ز کــــــس کینـــــــه عـــزیزم
به دکترها بگو من یـــــک مریـــضــــــم
لبت خنــــــــدان شود دنیا بخـــــــــــندد
اگر گریان شوی جــــسمت بگــــــــــندد
ببین آلالـــــه را غم در دلـــــــــــش بود
ولی لبخنــــد جان در دامنـــــــش بود