معبدِ چشمانش

تا پنجرهٔ چشمم، بر روی رُخَش وا شد
میدانِ دل و جانم، پر آتش و غوغا شد
در معبدِ چشمانش، وقتی که شدم ساکن  
محراب ز کف رفت و بتخانه مهیّا شد
در ساحل رؤیاها، یک باره رها گشتم
دل، طالبِ سامان و، سر فاقد پروا شد
پروانۀ شیدایی، در روضهٔ دل چرخید 
یک رعشۀ نامرئی، بر قلبِ من القا شد
دیوارِ دل و دستم، لرزید و ز هم پاشید
در کشتی احساسم، یک روزنه پیدا شد
من ماندم و دریایی، در پنجهٔ طوفان ها
یک موجِ هراس آور، از دور هویدا شد
موجی که نیاسودن، معنای وجودش بود
جانی که جدا از او، بیزار زِ هر جا شد