بی تو

بی تو از ترس ، درونِ تن خود پوسیدم
پیله ای پوچ که پروانه درونش مرده
فرش عشقی که مزین به قدم های تو بود
بعد تو زیر سُمِ  لشکر غم، پا خورده

بی تو آن شاعر شوریده ی این شهر منم
بی تو تنهایی ترسیده ی این شهر منم
بی تو  آواره ترین معنیِ عاشق شدنم
بی تو آن حسرتِ غم دیده ی این شهر منم

بی تو تنهاتر از آنم که تصور نشده
بی تو با هیچ کسی حجم دلم پر نشده
بی تو لبریز تر از ابر بهارم... چه کنم؟
بی تو دل، دست به دامان تنفر نشده

بی تو آباد شدن، مثل سراب است سراب
بی تو حال دل من سخت خراب است خراب
بی تو آوار به سر کردن من تقدیر است
بی تو بودن همه اش عین عذاب است عذاب

بی تو سربسته ترین راز جهان می مانم
بی تو از چشم همه باز نهان می مانم
بی تو تسکین دلم حضرت عزرائیل است
بی تو در قبر خودم ، دلنگران می مانم

بی تو دلشوره ی من، زیرِ زبان، شیرین است
بی تو هر طعمِ بدی، در غزلم، تسکین است
بی تو غمگین شده هر واژه ی دل نازک من
بی تو بارِ غمِ هر خاطره ای سنگین است

با تو ویرانی من آخر سر آباد است
با تو زندانیِ غم های ابد، آزاد است
با تو درمان شدن درد حقیقت دارد
با تو هر بغض فروخورده ی من ، فریاد است

#جواد_صارمی