شکوفه ی طوفان

 شیدانه،  با زبانه می آمیزم
درد چراغِ خسته ی لبریزم
جا پای عشق، مینَشود ماندن
آواز رود و زاده ی پرویزم

من خوشه چین کهنه ترین بومم
پژواک سرخ و نای سُماموسَم
رهپوی سبزِ ناوکِ زرتشتم
زرتاب٘ ماهِ  طعنه به فانوسم

بر زین اسب ابرش دانایی
گیسو -نژند، سرکش وُ آزادم
بر کتف کوه، بوسه می آرایم
شلاق موج، بر تن بیدادم

تار و تُرنگ در کف بیدارم
از دامنم فرشته پدید آرم
تا قله های تیغ٘ سر ِ پیدا
اندیشه زار سرکشِ بسیارم

روناک آفتاب جهان پیمام
دمساز مردمان شکیبا ام
جانپاره های یشمی گیلانم
چالاکِ بام ِ آبی رویا ام

با اهرمن چگونه بیارامم
سوگند خون سُربی این خاکم
ناز ِشگون ِشکوفه  ی طوفانم
من آریایی ام، ثمری پاکم

با فلس صورتی، به شکارم گاه
پندار ناخدای صبوری را
در پرده های شعر و شراب شب
پی میکنم ستاره ی دوری را

با گم٘ نژاد و عهدشکن تلخم
آمیزشی ز شورم و شیرینم
پیک بهار در عصب باغم
با رازهای سرخوشِ دیرینم

مشک سپید در رگ جان دارم
پیراهن کبودوَشم دریاست
در سوهش همیشه ی شبگیران
با ایزدم، هزار وُ دوصَد نجواست


دوشیزه ی پگاه در آغوشم
جادوی آبنوس به چشمانم
با آهوان بلور دلم گاهی
تا خوشه های اشک شتابانم..