عمر

به هر طرف که نظر می کنم به چشم خیال 
مرا جمال تو از چشم رفت و خواب ز چشم 
به گوش تو ندهد در سخن مرا ز زبان 
به چشم تو نکند جلوه حسن را به کمال 
ز نازکی به زمین تو از زمین تا حشر 
چو سرو باغ تو با هر گلی برند نهال
ز شوق چشم تو ساقی به جام باده رود 
پیاله را به لب خود گرفته با لب جام
ز بس که در هوس روی او ز دیده و دل 
نمی‌رود ز کفم پای همچو آب زلال 
ز شوق آن لب میگون ز بیم مردم چشم 
مدام خون جگر می‌خورم چو خون حلال
ز شوق آن دهن تنگ و آن میان ضعیف 
چو چشم مور ضعیفم میان خیل ملال 
کمال حسن تو را چون نیاورد در خور 
چه جای ملک سلیمان چه قدر خیل خیال🌷