نگری هست در عالم!

نگری هست در این عالمِ بی منطق ما
عالمی هست ندیدیم به سر ،منزلِ ما

روی بارویِ دگرمی شودازخویِ درون
انچه درهست نباشدبه سرو بر دل ما

خفته درعالم خودبادگران خویش نبین
که چنین دید چرا گشته چوذاتٍ گِل ما

ای بسی از دو جهان نیز نباشد هنری
هنری چونکه توان دیدبه خودچون خودِما

ای دریغابه همان عالم و زان حالِ جهان
که تواند  نگری  پیر  که بیند رهِ ما

کوجهانی که توان بود به دید از نگهت
جز دو این روی مگر بود توان از سرِ ما

ای بشر  چونِ خیالت  که توانی اگری
وَرنه ازبُعدِجهان چیست ندانی که به ما

عالمی نورگَهی عالمِ خود خویش وگهی
که همی نیزنداری چه قیاس،ازچه به ما؟

اینکه  گویند  جهانی و جهانی دگری
صدجهان پی به جهان نیست که درک ازتنِ ما

من ببینم که جهان‌ها شده چون یک به یکَش
از جهان تا به جهان خلق و خرد شد برِما

خرده بینیم و به خود خیز نداریم که ما
از همه اصل و همانیم که وانگه شده ما

ذره گر بر خود وخود دید،شود عالم خود
کی توان فهم که عالم به چنین،ذره که ما

شعر «روح اله سلیمی»